Showing 475 results

ศาสตราจารย์ หม่อมเจ้า สุภัทรดิศ ดิศกุล ทรงเรียบเรียงเอกสารประกอบการท่องเที่ยวเมืองพม่าเพื่อประกอบการนำเที่ยวของบริษัทไวท์ เอเลเฟนท์ ทราเวล เอเจนซี่ จำกัด เมื่อวันที่ 12-19 พฤศจิกายน 2536 โดยทรงอธิบายประวัติศาสตร์พม่า ความสำคัญและตัวอย่างศิลปกรรมในเมืองพุกาม หงสาวดี ร่างกุ้ง อังวะ จักกายหรือสะแคง และมัณฑเลย์

หนังสือเรื่องนี้ได้รับการพิมพ์หลายครั้ง ถือเป็นตำราด้านประวัติศาสตร์ศิลปะไทยที่ใช้ในการสอนระดับมหาวิทยาลัยหลายแห่งและได้รับการอ้างอิงเสมอ ศาสตราจารย์ หม่อมเจ้า สุภัทรดิศ ดิศกุลทรงใช้ข้อมูลจากหนังสือของสมเด็จฯกรมพระยาดำรงราชานุภาพ หลวงบริบาลบุรีภัณฑ์ ศาสตราจารย์ยอร์ช เซเดส์ ศาสตราจารย์ ปิแอร์ ดูปองต์ และศาสตราจารย์ ฌ็อง บวสเซอลิเยอร์ในการเรียบเรียง

เนื้อหาหลักของหนังสือเป็นการแนะนำศิลปะในประเทศไทยตามยุคสมัย ตั้งแต่วัตถุรุ่นเก่าที่ค้นพบในประเทศไทย (Early Objects discovered in Thailand) ศิลปะทวารวดี (Dvaravati) เทวรูปรุ่นเก่า (Early Hindu Images) ศิลปะศรีวิชัย (Srivijaya) ศิลปะลพบุรี (Lopburi) ศิลปะเชียงแสน (Chiengsaen) ศิลปะสุโขทัย (Sukhothai) ศิลปะอยุธยา (Ayutthaya) และศิลปะรัตนโกสินทร์ (Bangkok)

ศาสตราจารย์ หม่อมเจ้า สุภัทรดิศ ดิศกุล ทรงเป็นบรรณาธิการหนังสือรวมบทความภาษาอังกฤษเกี่ยวกับศิลปะศรีวิชัยซึ่งเขียนโดยนักวิชาการชาวต่างประเทศหลายท่าน จัดพิมพ์โดย UNESCO โดยทรงนิพนธ์บทนำหนังสือว่าศรีวิชัยที่อาจครอบคลุมทั้งประเทศอินโดนีเซีย มาเลเซียและภาคใต้ของไทย และยังคงมีปัญหาที่ควรศึกษาหลายแง่มุม เนื้อหาหลักของหนังสือแบ่งออกเป็น 4 ส่วน คือ ศรีวิชัยในเกาะสุมาตรา ศรีวิชัยในประเทศไทย ศรีวิชัยในคาบสมุทรมาเลเซีย และศรีวิชัยในฟิลิปปินส์ โดยที่ศาสตราจารย์ หม่อมเจ้า สุภัทรดิศ ดิศกุลทรงนิพนธ์ศรีวิชัยในประเทศไทย

หนังสือเล่มนี้นิพนธ์ขึ้นภายหลังการฉลองกรุงรัตนโกสินทร์ครบ 200 ปี เพื่อเป็นหนังสือนำชมวัดพระศรีรัตนศาสดารามอันเป็นโบราณสถานที่สำคัญที่สุดของกรุงรัตนโกสินทร์ โดยกล่าวถึงประวัติของวัดพระศรีรัตนศาสดารามตั้งแต่การสถาปนาในสมัยรัชกาลที่ 1 จนถึงการก่อสร้างเพิ่มเติมและการปฏิสังขรณ์ในระยะหลัง นอกจากนี้ยังมีการกล่าวถึงโบราณวัตถุสถานสำคัญ

หนังสือเล่มนี้จัดพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษเพื่อแนะนำอิทธิพลศิลปะทางศาสนาจากอินเดียสู่ศิลปะไทยระยะต้น ตีพิมพ์สำหรับมหาวิทยาลัยมาลายาในประเทศมาเลเซียเมื่อ พ.ศ.2534 เนื้อหากล่าวถึงพัฒนาการศิลปะอินเดียใน 4 ช่วงเวลา คือ อมราวดี คุปตะ หลังคุปตะ และปาละ มีการกล่าวถึงโบราณวัตถุสถานสำคัญทั้งวัตถุรุ่นเก่าที่นำเข้ามาจากอินเดีย ศิลปะทวารวดี ศิลปะศรีวิชัย และศิลปะขอมสมัยก่อนเมืองพระนคร