ศาสตราจารย์หม่อมเจ้า สุภัทรดิศ ดิศกุล ทรงเรียบเรียงจากหนังสือ Ancient Indonesian Art ของนายเบอร์เนต เกมเปอร์ส และหนังสือ Ancient Indonesian Art of the Central and Eastern Jawanese Periods ซึ่งมีผู้แต่งหลายท่าน เนื้อหาหลักของหนังสือเป็นเรื่องเกี่ยวกับศิลปะชวาที่ได้รับอิทธิพลอินเดีย เจริญขึ้นในเกาะชวาราวพุทธศตวรรษที่ 12-19 ตั้งแต่ศิลปะชวาภาคกลางต่อเนื่องไปถึงสมัยอิสลามตอนต้น เนื้อหาของหนังสือครอบคลุมทั้งสถาปัตยกรรม ประติมากรรมและประณีตศิลป์ โดยมีการเจาะจงสถาปัตยกรรมสำคัญไม่ว่าจะเป็นบุโรพุทโธ ปะรัมบะนัน เป็นต้น
เนื้อหาเรียบเรียงมาจากหนังสือภาษาต่างประเทศหลายเล่ม เช่น Arts et Styles de l’Inde ของชานนีน โอบัวเยร์ รวมถึงบทความ L’Art de’Inde ของ ศาสตราจารย์ฟิลลิปป์ สแตร์นและหนังสือ The Wander That Was India ของ เอ แอล บาชัม หนังสือแบ่งออกเป็น 11 บท โดยกล่าวถึงลักษณะและกฎเกณฑ์ในศิลปะอินเดียโดยทั่วไปก่อนที่จะกล่าวถึงลำดับวิวัฒนาการของศิลปะอินเดียตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์ ศิลปะอินเดียโบราณ คันธารราฐ มถุรา คุปตะ และศิลปะหลังคุปตะ เรื่อยมาจนถึงศิลปะอิสลาม
