บทความกล่าวถึงประติมากรรมขอมสมัยหัวเลี้ยวหัวต่อและศิลปะระยะต้นสุดของสมัยเมืองพระนคร จำนวน 2 สมัย คือศิลปะกุเลนและศิลปะพระโค มีการยกตัวอย่างประติมากรรมสำคัญโดยเจาะจงประติมากรรมลอยตัวซึ่งพัฒนาไปสู่การไม่มีวงโค้งยึดอีกต่อไป มีการศึกษาลักษณะของทรงผมและเครื่องแต่งกาย.

บทความกล่าวถึงลักษณะรูปภาพ (Iconography) ในศิลปะขอม หรือปัจจุบันเรียกวิชานี้ว่าประติมานวิทยา โดยเน้นพุทธศาสนา ทั้งพระศรีศากยมุนี ประติมากรรมในพุทธศาสนามหายาน เช่น พระโพธิสัตว์ศรีอริยเมตไตรย พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร นางปรัชญาหรือศักติ รวมถึงเทพในพุทธศาสนาองค์อื่น ๆ ในส่วนท้ายของบทความกล่าวถึงรูปสัตว์และลวดลายพันธุ์พฤกษาในศิลปะขอม ไม่ว่าจะเป็นโค ครุฑ ช้าง.

บทความกล่าวถึงพัฒนาการของรูปสัตว์ในศิลปะขอม อันได้แก่ สิงห์ หงส์ ม้า ลิง เต่า มกร คชสีห์ มังกร ในส่วนท้ายของบทความกล่าวถึงลายพันธุ์พฤกษา ทั้งในศิลปะขอมสมัยก่อนเมืองพระนครและสมัยเมืองพระนคร.

ศิลปะจามอาจแบ่งออกได้เป็น 6 สมัย ดังนี้ 1) ศิลปะสมัยก่อนฮัวลาย ราวพุทธศตวรรษที่13 2) ศิลปะสมัยฮัวลาย ราวพุทธศตวรรษที่14 3) ศิลปสมัยดงเดือง ราวพุทธศตวรรษที่15 4) ศิลปสมัยเมซอน A1 (มิเซิน A1) ราวพุทธศตวรรษที่ 15 -16 5) ศิลปะสมัยบิญดิ่ญ ราวพุทธศตวรรษที่ 18-19 6) ศิลปสมัยหลัง ราวพุทธศตวรรษที่ 19-23 ทั้งนี้ งานศิลปกรรมของชาวจามที่ยังสามารถศึกษาได้คือ สถาปัตยกรรมและลวดลายเครื่องประดับ และประติมากรรม โดยในแต่ละยุคสมัยมีพัฒนาการที่แตกต่างกันไป.